Warszawa padła

Warszawa padła. Jakże oni byli bliscy mojemu sercu, Polacy, naród, który ma swój los, uporczywy i nieubłagany! Zrządzeniem tego losu co jakiś czas muszą ulec zagładzie. I to przeznaczenie jest prawdziwym sensem ich istnienia: z jakąż dziką siłą, z jakąż nieustępliwą bujnością zmartwychwstają z głębin swojego fatum! Może już dawno zostaliby wyniszczeni, gdyby los usposobiony bardziej pokojowo dał im do rąk narzędzia do wygodniejszego i bezpieczniejszego istnienia, być może wyniszczyliby się od wewnątrz, może oddaliby się temu wszystkiemu, co w ich naturze jest typowo polskie, swobodne i niepoprawne. A tak między wielkimi, zbójeckimi narodami zachowała ich przy życiu ta mocna więź, ten surowy historyczny los, zawsze padając, zawsze podnosząc się z upadku i zawsze typowo po polsku, czyli odrobinę zbyt hałaśliwie, przesadnie, a równocześnie budząc sympatię tym swoim ludzkim uporem - Polacy, naród, który z głębi swojej natury ma bezpośredni związek z muzyką!

Czytaj więcej: Warszawa padła

Trójkąt

Z pewnością wiedział, że od lat jestem przyjacielem, więcej: członkiem rodziny jednego z jego kolegów dyplomatów, że zarówno pan, jak i pani domu darzą mnie sympatią i zaufaniem. W małym światku, gdzie toczy się życie tego rodzaju ludzi, gdzie istnieje jakieś życie towarzyskie, każdy wiedział, każdy skłonny był przyjąć za prawdę to, co w potocznej rozmowie brzmiało nader pospolicie, że mianowicie jestem przyjacielem pani domu, a jej mąż milczy i obojętnie, a może nawet z ulgą toleruje ten trójkąt. Naturalnie, E., jej mąż i ja nigdy nie rozmawialiśmy o tym wszystkim, sądzę jednak, że wszyscy troje znaliśmy tę grubiańską, lecz jakoś tam wiarygodną plotkę: pogodziliśmy się z nią, bezsilni cierpliwie ją znosiliśmy, jedno, ponieważ było to poniżej jego godności protestować przeciw podejrzliwości świata, drugie, bo nie miało ani siły, ani nie znało metody wyrażenia owego sprzeciwu.

Czytaj więcej: Trójkąt

To ten sam wiatr

Świetlicki i Zgniłość feat. Gralak - To ten sam wiatr

Sierpień

Blask na drzewach jakiś chory
kuropatwy w kartofliskach
zaczęły się meteory
blisko blisko

pani jesień przyjdzie znowu
znowu nic nie wytłumaczy
ani gwiazdy ani słowa
ani ziemi ani płaczu

tylko patrzeć kiedy wrzosy
w liliowe buchną ognisko
twoje losy moje losy
blisko blisko

deszcze zmyją opalenie
liść opadnie nad kołyską
zapomnienie prześwietlenie
blisko blisko

Jarosław Iwaszkiewicz, "Sierpień", z tomu "Krągły rok", Warszawa, 1967

Rodzaj rytuału

Osoby, których miłość zdobywa się dzięki oszustwu, nie są nigdy kochane naprawdę. Pamiętam, że pewien umierający nie chciał nawet rozmawiać z osobami, które go kochały, bo pozwolił im wierzyć, że je kocha.

Svevo

Gdyby nazwać podnoszącym na duchu rozległy kompleks architektoniczny Cmentarza Komunalnego w Ferrarze, tak jak się prezentuje oczom kogoś, kto z wąskiej via Borso wychodzi na ogromny plac della Certosa, ryzykowałoby się oczywiście, że nas wyśmieją. Nigdzie we Włoszech, a już na pewno w Emilii, śmierć nie cieszyła się nigdy dobrą opinią. A jednak, gdy dotrzemy do końca via Borso - wąskiej kiszki tranzytowej długości mniej więcej stu metrów, nad którą z obu stron ciąży listowie wylewające się z dwóch wielkich, patrycjuszowskich ogrodów, z zakładami kamieniarskimi i kwiaciarniami stłoczonymi na początku i u wylotu - nagły widok cmentarza sprawia zawsze pogodne, niemal wesołe wrażenie.

Czytaj więcej: Rodzaj rytuału