Rzeka pokoleń

Gdzie są dzisiaj nasze sny o doskonałości? Marzymy oczywiście o mocarstwie naukowym i technologicznym w ramach liberalnego porządku i nasze marzenia mają do tej pory dobre podstawy, przynajmniej tak się zdaje. Doznajemy zawrotu głowy, kiedy spoglądamy na wyczyny techniczne nie tylko ostatnich stu, ale nawet ostatnich dwudziestu lat. Homo sapiens istniał, jak nam mówią antropologowie, od co najmniej stu tysięcy lat, ale oto dzisiaj dopiero umierają ostatni ludzie, którzy urodzili się jeszcze na ziemi, gdzie nie było samochodów. Ludzie mojej generacji pamiętają ludzi urodzonych około połowy XIX wieku, a ci z kolei pamiętali urodzonych pod koniec wieku XVIII. Dwa takie skoki albo przejście przez jedną znajomość i jesteśmy w świecie, gdzie ludzie przemieszczali się z taką samą prędkością jak ich przodkowie neolityczni.
Leszek Kołakowski Czy Pan Bóg jest szczęśliwy i inne pytania

Modlitwa

Wierzę w ciebie, drogi Święty, bo jesteś blisko ludzkich pragnień i cierpień. Będę cię odwiedzał co roku, jeśli łaskawy los pozwoli mi się znaleźć w pobliżu Padwy. Nie proszę cię o nic, ale nie kieruje mną duma, tylko zrozumienie i zgoda na los. Wierzę jednak, że możesz pomóc, i wierzę, że wszystkie te pragnienia, bóle, nadzieje i rozczarowania, z którymi wierni błagalnie zwracają się ku tobie, zespalają się w potężną, ponadludzką moc.
Czuję ją w pobliżu twego grobu i dlatego zawsze stoję tu ze ściśniętym gardłem. Nie proszę cię o pomoc, drogi Święty, ponieważ wiem, że jestem odpowiedzialny za wszystko, co się stało i stanie: jestem winny i jestem ofiarą, inaczej być nie może. Ale uczucia ludzi, którzy zwracają się do ciebie o każdej porze dnia i w każdym miejscu na świecie, by ucieleśnić się tu w postaci łzy, listu czy fotografii, wszelkie cierpienia, na jakie nie ma ziemskiego wytłumaczenia, cała nadzieja i tajemnicze, niezrozumiałe pragnienia, wszystko to wzdycha, szepcze i płacze przy twoim grobie. I gdyby te westchnienia, które się ku tobie kierują, złączyły się w jedno, zerwałaby się tu taka wichura, tu, w tym mrocznym kościele, jak nad Saharą, kiedy podnosi się burza piaskowa. Drogi Święty, który trzymasz Dzieciątko na ręku, pomagaj ludziom. Sekret pomocy jest twoim sekretem. Bo widzisz, że nad ludzkim światem znów krąży Anioł Przeznaczenia. Pomóż, drogi Święty, zauszniku ludzkich pragnień, namiętności i nędzy, pomóż, ty najbardziej ludzki spośród świętych, który z gotowością pochylasz się nad upokorzeniem i hańbą, bo wiesz, jacy są ludzie, i wiesz, jak nędzny i zarazem wzniosły jest nasz los. Pomóż, drogi Święty, by Hans, Jean i George wrócili do domu z wojny, pomóż, by kobiety były silne i miały dzielne i uczciwe serca, i żeby dzieci nie dusił ani koklusz, ani gaz musztardowy. Teraz musisz szczególnie dużo pomagać, drogi Święty, bo grozi nam straszliwe osierocenie. Żarliwe modlitwy cierpiących i ubogich mogłyby teraz zapalić przed Tobą świecę tak ogromną jak Mont Blanc czy Gaurizankar, i w blasku tej świecy, która oświetla pogrążony w ciemności świat, nie ujrzałbyś nic innego, tylko pobladłe i załzawione albo wykrzywione śmiertelnym grymasem, nieme twarze. Więc teraz pomóż.
Magyar Nők Lapja, 20 I 1940
SÁNDOR MÁRAI, Il Santo (fragment)
Zeszyty Literackie Nr 110

Do zajazdu przybyli...

02731683
Dzisiaj
Wczoraj
W tym tygodniu
W ubiegłym tygodniu
W tym miesiącu
W ubiegłym miesiącu
Wszystkie wizyty
204
277
694
2723921
21864
30988
2731683

Your IP: 44.212.94.18
2023-11-29 14:55

Odwiedza nas 30 gości oraz 0 użytkowników.

Szukaj

Początek strony