zmęczenie czymkolwiek trwającym pośród mas
pukało do drzwi o stałej porze roku
skromnie, cicho i niepostrzeżenie, do wnętrza wpadł cień przyzwolenia
nie sposób już dociec, czy było gościem proszonym
dotyka sedna metabolizmu, chociaż wcześniej znikało co jakiś czas
byt stale powracający po chwilach wytchnienia
zaborczo w tych objęciach
kształt trwania kosmicznej próżni
podróż bez drogowskazów na planetę obcości
tylko to coś
dławiąc, ofiarowuje niemoc
i jest za przewodnika
09.03.2009
przewodnik
Najnowsze wpisy
- Dokoła przez cały kraj, jak znały go stopy wędrowców i gadki długich wieczorów, szła puszcza
- Woda - Philip Larkin
- Pieprz i sól
- Schwärmerei
- Gęsi orszak
- Między światłem a ciemnością
- Kraj Biegunowy
- Pierwszy świat
- Język jest prawdziwym cudem
- Pamięć jest w ciągłym ruchu
- Triada
- Słońce tu na Księżycu wschodzi zawsze nad martwym światem
- CHARLOTTENGRAD
- Vrykolakas
- Artefakty
- W niedostatku dawnych bogów
- Skalarna natura śniegu
- Wielka władczyni ziemskich plemion
- Płótno
- Inne formy życia
Racjonalizm a tajemnica
Na szerokich obszarach myślenia i działania zapanował racjonalizm. Z życia naszego ulotniło się poczucie tajemnicy. I choć, jak mówi poeta, przyniosło to wiele pożytków w sferze materialnej i w sposobie funkcjonowania społeczeństw, to także, niestety - „prozaiczną i materialistyczną nijakość, zdominowaną przez specjalistów bez duszy i sensualistów bez serca”. Nasi przodkowie, jak Aztekowie, chcieli chronić swą tożsamość przez podporządkowanie się odziedziczonemu ładowi i unikanie zmian. My na odwrót, pragniemy indywidualnej twórczości, a nawet stworzenia samych siebie. Do nich - schodzili z nieba bogowie. Oni - przez trans i ekstazę przenosili się w świat bogów. I za to wszystko, za to, by trwało życie, składali w ofierze to, co najlepsze - ludzkie serca.
Andrzej Szczeklik
Zeszyty Literackie NR 112
O tym, jak ze zmęczenia Boga powstaje świat
Bywa, że Bóg męczy się swoją światłością i ciszą, mdli go od nieskończoności. Wtedy, jak ogromna, wszechwrażliwa ostryga, której ciało, tak nagie i delikatne, czuje najmniejsze drganie cząsteczek światła, kurczy się w sobie i zostaje po nim trochę miejsca, gdzie od razu z zupełnie niczego pojawia się świat. Najpierw świat przypomina pleśń, jest delikatny i biały, ale rośnie szybko, pojedyncze nitki łączą się ze sobą, tworząc mocne poszycie. W końcu twardnieje i odtąd zaczyna nabierać kolorów. Towarzyszy temu niski, ledwie słyszalny dźwięk, ponura wibracja, która wprawia atomy w niespokojne drżenie. Z tego właśnie ruchu powstają cząsteczki, a potem ziarnka piasku i krople wody, które dzielą świat na pól.
Teraz jesteśmy po stronie piasku.
Olga Tokarczuk, Księgi Jakubowe
Do zajazdu przybyli...
02470660
Dzisiaj
Wczoraj
W tym tygodniu
W ubiegłym tygodniu
W tym miesiącu
W ubiegłym miesiącu
Wszystkie wizyty
484
1502
4318
2458998
25349
40520
2470660
Your IP: 35.173.35.14
2023-01-27 15:15
Odwiedza nas 43 gości oraz 0 użytkowników.