Będziemy opiewać tłumy wstrząsane pracą, rozkoszą lub buntem; będziemy opiewać różnobarwne i polifoniczne przypływy rewolucji w nowoczesnych stolicach; wibrującą gorączkę nocną arsenałów i stoczni podpalanych przez gwałtowne księżyce elektryczne; nienasycone dworce kolejowe, pożeracze dymiących wężów; fabryki uwieszone u chmur na krętych sznurach swoich dymów; będziemy opiewać mosty podobne do gimnastyków-olbrzymów, którzy okraczają rzeki, lśniące w słońcu błyskiem noży; awanturnicze statki węszące za horyzontem, szerokopierśne lokomotywy, galopujące po szynach, jak stalowe konie okiełzane rurami, i lot ślizgowy aeroplanów, których śmigło łopoce na wietrze jak flaga i zdaje się klaskać jak rozentuzjazmowany tłum.

Do tej pory było jeszcze na świecie kilka rzeczy, które trzymały go przy trzeźwym życiu. Teraz nie ma ich już prawie wcale. Myślicie pewnie, że skończy w grobie albo na odwyku. Nie, nie ma tak łatwo. To byłoby zbyt banalne, jak w jakiejś głupiej książce, jednej z tych wspominkowych książek nawalonych koleżków, którzy doszli do siebie i teraz chcą na tym zarobić. A życie nie może być takie banalne jak te głupie książki. Życie, niestety, to największy i najbardziej zaskakujący oryginał, jaki znamy. Tylko nikt nie chce tego zauważyć.

Wyd. Świat Książki, Warszawa 2005